Vitale vrijwilliger bij Jasmijn

Hoe houd je een groepje peuters in de leeftijd tot vier jaar bezig? Wat moet je doen als er een bij is die steeds moet huilen? En hoe ga je om met een moeder die ontevreden is over de begeleiding?

Pedagogisch medewerker

Bij Vrouwencentrum Jasmijn kunnen vrouwen hun kinderen bij de oppas brengen wanneer ze er een cursus volgen. Vrijwilligers zorgen voor de kleintjes en hoewel ze vaak zelf moeder zijn kunnen bovenstaande vragen toch gaan spelen. Jasmijn zou Jasmijn niet zijn wanneer daarvoor niet een pedagogisch medewerker werd aangetrokken. In dit geval is dat Meemanat Arashvand die jaren als onderwijsassistent op verschillende scholen heeft gewerkt en zelf ook vijf kinderen heeft opgevoed.

Meemanat: “Ik leer hoe ze moeten omgaan met kinderen, hoe ze bijvoorbeeld een verjaardagskalender moeten maken. Ik laat zien hoe belangrijk het is ouders een hand te geven en vriendelijk te glimlachen als zij hun kind brengen. Dan leren ouders jou te vertrouwen. De kinderen moeten leren om hun vinger op te steken als ze in de kring zitten.” Meestal zijn er zo’n zes of zeven kinderen in de groep waarvan de helft nauwelijks Nederlands spreekt.

Heel veel vrijwilligerswerk

Meemanat raakt niet uitgepraat over wat ze allemaal nog meer doet aan vrijwilligerswerk. Dat ze geniet van haar werk zie je aan haar brede glimlach. Bij Jasmijn maar ook in Vinkhuizen geeft ze naailes. Muziek en bewegen is een cursus voor 55-plussers die ze  bij Jasmijn en in Hoogkerk ( De Gabrielflat) en Vinkhuizen ( de Platinaflat) geeft. Verder kunnen ouderen bij de zeventigjarige Meemanat aqua aerobics volgen en is ze behalve coach voor nieuwkomers ook stadsadviseur. Tenslotte gaat ze op bezoek bij eenzame mensen en doet boodschappen voor oude mensen. Ze is ondertussen iemand met een heel breed netwerk..

Meemanat is dus altijd op stap. Haar man vind dat allemaal wel goed en helpt haar soms met de boodschappen. Ze vertelt dat hij wel eens zegt dat hij vroeger altijd precies wist hoe laat ze thuis kwam. “Nu ik met pensioen ben weet hij dat niet meer, omdat elke dag er anders uitziet.”

Meemanat: “Ik vind het hartstikke leuk. Lichamelijk ben ik misschien een beetje moe maar mijn hart en mijn hoofd zijn blij.”

Iran

Meemanat vluchtte in 1993 met haar gezin uit Iran en kwam zo in Nederland terecht. “Toen ik hier kwam wist ik niet waar ik moest beginnen. De taal, het klimaat de school; alles was hier  anders. Je komt hier met een zware rugtas want de vlucht was zwaar en moeilijk. Je moet kijken naar de toekomst en de rugzak leegmaken, het verleden loslaten en dan wordt je een succes. Anders blijf je erin hangen en ga je achteruit. Ik let op wat mensen graag willen en dan ga ik me aanpassen.” In Iran was Meemanat aanvankelijk vakdocent techniek, daarna begon ze een eigen naaischool voor meisjes. “In Iran kennen ze het begrip vrijwilligerswerk niet, maar het helpen van mensen zit in mijn bloed. Ik ben nieuwsgierig en wil graag nieuwe dingen leren.  Ze lacht: “You are never to old to learn!”

Bij Jasmijn worden regelmatig vrijwilligsters gevraagd. Het gaat om hulp bij de fietsles, zwemles, Nederlandse les of als wandelsportbegeleidster.

Tekst en foto: Jeanet