Mindful wandelen = Mind-Walk®

Een dierbare vriend van mij heeft als motto: ‘We gaan dapper verder!’ Aan hem moet ik denken als ik op de site van Mindfulnesstrainer Margriet Hekkert lees over hoe ‘dapper’ ze ruim tien jaar geleden ‘verder ging’ nadat er bij haar reuma was geconstateerd, en ze vijf jaar later ook nog een chronische longaandoening kreeg.

Gelukkig zijn, ondanks, of juist dankzij, je ziek-zijn

‘Ik heb nu een rijker leven dan voordat ik ziek werd’, zegt Margriet op haar site. Dat klinkt in eerste instantie haast ongelooflijk, en toch meent ze het oprecht. Ze leeft met meer aandacht voor zichzelf, en voor de mensen en bezigheden die ècht belangrijk zijn. Dankzij die aandacht werkt ze nu als mindfulness-trainer.

Tijd voor jezelf nemen

Eén van de moeilijkste dingen is om letterlijk en figuurlijk stil te staan bij wat er ‘op dit moment, hier en nu, is.’ We gaan vaak maar door met alles wat er nog moet gebeuren; met alles wat onze aandacht vraagt. En wie schiet er dan bij in? Juist, jijzelf dus. Ook voor Margriet is het een heel proces geweest om te leren aanvaarden wat er is; hoe de situatie nu is; en om daar dan naar te handelen. Dus als ze moe is, dan moet ze echt even gaan liggen, en zichzelf niet dwingen om maar door te gaan totdat het echt niet meer gaat.

Hoe doe je dat, mindful zijn?

Op een donkere en koude dinsdagochtend neemt Margriet ons mee naar het Stadspark. Het regent pijpenstelen, maar dat lijkt haar niet te deren. Als we de Paterswoldseweg overgestoken zijn, geeft ze ons de opdracht om langzaam te lopen, om onze voeten met aandacht op te tillen en weer neer te zetten. En ik, ik kan alleen maar denken: ‘Ik wil dit niet, ik wil naar huis, ik heb het koud, zouden de andere deelnemers dat nou niet hebben? Doe ik het niet goed?’ Dus ja hoor, daar zijn ze weer, al die gedachten en oordelen. Laat de situatie maar zijn zoals hij nu is. Oké, ik heb het koud, EN ik loop gewoon door. Het is er allebei.

Bewust ademhalen

We lopen door het groen en staan een paar maal stil onder de grote bomen langs de wandelpaden. We doen ademhalingsoefeningen, bijvoorbeeld door onze voetstappen en onze ademhaling met elkaar in balans te brengen. Na elke oefening geeft Margriet ons de gelegenheid om, alleen als we dat willen natuurlijk, onze ervaring te delen. Geregeld valt bij dit napraten het woord ‘verbinding’: Kun je je, terwijl je in stilte loopt, verbinden met wat er in jezelf is, met wat je denkt en voelt? En kun je in verbinding zijn met alles wat buiten jezelf is, met je groepsgenoten, en met alles wat er te zien, te ruiken, te horen is?

Zou dit wat voor mij zijn?

Dat vraag je je wellicht af terwijl je dit leest. Het is zo lastig om te beschrijven wat er precies gebeurt; je moet het ervaren om het te snappen, om het maar in een variant van Cruijff’s beroemde ‘Je gaat het pas zien als je het doorhebt’ te verwoorden.

Tekst: Magda Bootsma
Foto: Judith Meijer