Maatje voor het leven
Aan alles merk je dat vrijwilliger Jacomien Luiken een sterke band heeft met haar maatje, mevrouw Bergink. Ze bezoekt haar al 7 jaar trouw in zorgcentrum de Westerholm in Haren en de band is niet alleen zakelijk; ze zijn inmiddels echt vriendinnen geworden! Samen vertellen ze bevlogen over contact.
Twee maatjes
Jacomien: ‘’Toen mijn moeder hier in de Westerholm kwam wonen, vroeg de toenmalige directeur verschillende keren of ik geen vrijwilliger wilde worden. Eerst was ik hier niet zo aan toe maar op een gegeven moment heb ik ja gezegd. Mijn moeder was inmiddels helaas overleden. Ik had eerst twee maatjes hier, maar één daarvan is overleden, dus mevrouw Bergink bleef over. Zo is het prima.’’
Even aanwippen
Jacomien probeert elke week naar mevrouw Bergink toe te gaan. ‘’Ik bezoek haar niet op een vast moment; ik wip gewoon bij haar aan als ik tijd heb. Ze heeft altijd hele verhalen over haar leven en het werk vroeger, erg leuk. Soms neem ik ook mijn eigen kleinkinderen mee, want mevrouw Bergink kan goed overweg met kinderen. Ik zeg altijd: als iedereen wat doet voor elkaar, ziet de wereld er heel wat beter uit. Het kost maar anderhalf uur per week en je maakt er iemand zo blij mee.’’
Een vast iemand
Het is voor mevrouw plezierig om een vast iemand te hebben waar ze haar zorgen bij kwijt kan. Mevrouw Bergink: ‘’Zij kent mij, ze kent het tehuis. En we hebben beide zo’n 40 jaar als verpleegkundige gewerkt, dit schiep gelijk een band.’’ Jacomien vult aan: ‘’Mevrouw Bergink is op latere leeftijd getrouwd en heeft geen kinderen waar ze op terug kan vallen. Dus als ze ergens heen moet, bijvoorbeeld de tandarts ga ik met haar mee.’’
Meer eenzaamheid
Mevrouw Bergink merkt dat de eenzaamheid in haar omgeving tegenwoordig groter wordt. Ze zegt hierover: ‘’Verpleegsters lopen even in en uit en hebben weinig tijd voor een gezellig praatje. Het is moeilijk om een band op te bouwen met ze. Daarom wacht ik vaak totdat Jacomien komt, als ik ergens mee zit.’’ Jacomien reageert: ‘’Er is in de Westerholm veel veranderd. In de jaren dat mijn moeder hier nog woonde, waren mensen geestelijk vaak nog goed. Tegenwoordig is het merendeel toch wat in de war. En de verpleegsters hebben het ook gewoon veel drukker. Dan schiet een praatje er toch wat bij in.’’
Heerlijk stamppotje
Jacomien: ‘’Als er iets is, kan mevrouw Bergink mij altijd bellen. Soms breng ik haar een lekkere soep of stamppotje. Dan belt ze me wel eens op om me te bedanken. Mevrouw Bergink: ‘’Vooral de stamppotjes die ze maakt zijn verrukkelijk. Je kan echt proeven dat het gemaakt is voor één persoon. Dat het niet massaal is gemaakt. Haar boerenkool smaakt naar boerenkool. Hoe groter de porties die gemaakt worden, hoe slechter het eten. Ik ben van de oude stempel, je moet wel proeven wat je eet.’’
Beide verpleegkundige
Ze hebben beide als verpleegkundige op de neurochirurgie gewerkt, natuurlijk wel in een heel andere tijd. Mevrouw Bergink vertelt enthousiast over haar jarenlange ervaring als verpleegkundige en de grote verschillen met hoe het er tegenwoordig eraan toegaat. “Tegenwoordig is er namelijk meer meetapparatuur, terwijl je vroeger vooral af moest gaan op je onderbuikgevoel. Maar eens een verpleegster, altijd een verpleegster zeggen we allebei!’’
Even aankloppen
Als Jacomien ergens tegenaan loopt in haar werk als maatje, kan ze altijd letterlijk aankloppen bij haar contactpersoon die ook in de Westerholm werkt. Maar dat komt niet vaak voor. In het verleden zorgden ze wel eens voor vervanging als Jacomien bijvoorbeeld op vakantie ging. Nu komt er geen vervanger meer. Maar dat is prima, want Jacomien gaat hooguit twee weken weg. Dus lang hoeven de vriendinnen elkaar niet te missen!
In de Westerholm zijn vrijwilligers altijd welkom, dus heb je interesse? Kijk dan hier voor de actuele openstaande vacatures.
tekst en beeld: Marieke Bergsma